woensdag 8 oktober 2014

De legende van Minna en het Minnewater

In de tijd toen de Romeinen aan de verovering van Gallië begonnen waren, had een oude zeeman de zee vaarwel gezegd en leefde met zijn mooie dochter Minna aan de oever van de Reie, die toen nog Roya heette, omringd door bossen en moerassen.

Omdat hij voelde dat hij niet zo erg lang meer te leven had maakte hij zich zorgen over de toekomst van zijn dochter. Daarom wilde de oude visser dat ze zo spoedig mogelijk zou trouwen. Hij had al een toekomstige man voor Minna op het oog. Zijn keuze viel op Horneck, een jonge visser uit de nederzetting die af en toe op bezoek kwam.

Minna echter was verliefd geworden op Stromberg, een jonge boer  van een naburige stam. Zij verzweeg dit voor haar vader, omdat ze wel wist dat hij die naburige stam niet hoog in het hart droeg.

Om onenigheid te vermijden stelde ze dan ook steeds maar een definitieve beslissing uit.

Toen de Romeinen het land binnenvielen, trokken de krijgers van alle stammen ten strijde. Zo ook Stromberg die vóór zijn vertrek van Minna de belofte van haar liefde en trouw had verkregen.
De oude visser zag zijn kans om Minn’s koppige wil te breken en hij besliste dat bij de derde zonsopgang haar huwelijk met Horneck zou voltrokken worden.

Minna was radeloos, verscheurd tussen haar belofte aan Stromberg en de wil van haar vader. Ze weende twee nachten haar ogen rood en de derde morgen was ze spoorloos verdwenen. Ze zwierf moedeloos langs de oevers van de Roya tot ze tenslotte uitgeput neerviel.

Een tijd later  was de oorlog met de Romeinen afgelopen en kwam Stromberg terug.

Toen hij hoorde dat Minna verdwenen was, begon hij een moeizame speurtocht. Uiteindelijk vond hij haar, verscholen in het dichte struikgewas, aan de oever van de Roya. Het mocht evenwel niet meer baten. Minna was van het lange zwerven totaal uitgeput en ze stierf in de armen van haar geliefde.

Eerst wou Stromberg zich het leven benemen, maar hij besloot de plaats waar Minna overleden was blijvend te vereren.

Na een hut te hebben gebouwd, legde hij een dam in de beek en in het midden van de droge bedding maakte hij een graf waarin hij Minna voor eeuwig te rusten legde. Daarna liet hij het water weer zijn vrije loop.

Op de oever waar hij Minna gevonden had, plaatste hij een zware rotsblok waarop hij, als aandenken aan Minna, « MINNA-WATER » beitelde.

Waar eens de steen stond, staat nu de Poertoren bij het Minnewater, en waar eens de dam lag ligt nu de Minnewaterbrug. Alle verliefde paartjes willen daar samen op een selfie en gooien een muntstukje op Minna’s graf.
De Brugse Romeo en Julia heten Minna en Stromberg...

(dank aan Natascha Tavernier)






























© Marc Willems (2014)
                                        brugse.legenden@gmail.com

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.